Op het moment dat ik dit stukje schrijf is iedereen ongerust omdat onze Joost Klein niet is komen opdagen bij de generale repetitie van de finale van het Eurovisie Songfestival in Malmö. Hij zou iets geflikt hebben, maar ik ben ook niet verbaasd als ik straks hoor dat hij is ontvoerd en opgegeten door zijn fans. Of door songfestivalhooligans van de concurrentie. Want er is iets aan de hand met die vlaggen zwaaiende en kreten krijsende meute. Wat zijn dit voor patiënten? Wat doen die mensen als ze na dit weekend thuiskomen? Waar werken ze? Verkopen ze hypotheekjes aan daklozen? Zijn ze stressconsulent bij een antidepressivafabrikant? Of tatoeëren ze mensen bont en blauw tot ze op schoolbanken van opstandige pubers lijken? Ik gun iedereen alles, maar blijf wel nieuwsgierig. Er komt bij zo’n festival best veel kijken. Het gaat niet alleen om de radeloos door elkaar heen rennende zangers, maar ook om iedereen in de periferie van deze prettig gestoorde community. Zo begrijp ik dat er deskundig commentaar is gegeven op de deskundigheid van de deskundige commentatoren van de zangwedstrijd die die Zwitserse hen op zijn draaischijf gaat winnen.

Rare week: Joost in de finale, Amalia zakgeldverhoging en Sywert een jubelton. Lekker weekje voor iedereen dus. Hoewel? De Chinese Xi bezocht onzekere Europese landjes, Amsterdam werd kort en klein geslagen door ‘vreedzame’ demonstranten en Poetin kondigde de Derde Wereldoorlog aan. Plus nog het groeiende antisemitisme. Uit de grond gewrikte struikelstenen verontrusten mij zeer. Net als het in elkaar meppen van Duitse politici. Ik voel linken met negentig jaar geleden en toen liep het niet goed af.

Ik zag en hoorde het allemaal op de televisie in mijn werkkamer bij de UvA. Die kamer ligt aan het Amsterdamse Binnengasthuisterrein. Ik kon daar niet weg omdat het buiten nogal onrustig was. Ouderwetse rellen die Amsterdam lang niet gekend heeft. Mensen zijn boos en hebben geen zin om braaf volgens de regels op een of ander Malieveld hun liedje van verlangen te gaan staan neuriën. Hup de beuk erin. Er wordt op een niet al te zachtzinnige wijze een volk uitgemoord en men schreeuwt om aandacht. Of ze gelijk hebben? Ik snap de schreeuw.

Wat ik precies doe aan die universiteit? Ik ben daar hoogleraar buitenschoolse emotiebeheersing. Hoe ik aan dat baantje kom? Ooit gesolliciteerd met zowel een bivakmuts als een integraalhelm op mijn kop. Ik dekte alles trouwens ook nog af met een gezellige Palestijnentheedoek. Daarbij voerde ik het gesprek in mijn beste steenkolenengels. Of ik een diploma moest laten zien? Ik zei dat die in een kluis lag. Dat was niet erg. Als ik het papiertje maar had. Paspoort of ID? Werd niet naar gevraagd. Wie me aannam? Een bijzonder blije eikel die daar later rector magnificus is geworden. Ik herkende hem donderdagavond bij Nieuwsuur. Daar slalomde hij gezellig en behendig om de scherpe vragen van Mariëlle Tweebeeke heen. De-escaleren was zijn toverwoord en hij keek daar voortdurend optimistisch bij.

Het zijn surrealistische dagen. Vanuit mijn raam zag ik de meppende ME’ers, terwijl op tv allerhande gelegaliseerde idioten de finale van het Eurovisie Songfestival probeerden te halen. Geen idee of er hier in de buurt wel eens een ufo met buitenaardse wezens landt, maar als zij zien dat wij ons hier serieus mee bezighouden dan maken ze onmiddellijk rechtsomkeer.

Als Poetin serieus doorzet en zijn kernwapens gaat gebruiken dan eindigt binnenkort onze beschaving. Of in elk geval onze welvaart. En dan zijn dit bijzondere beelden in de toekomstige geschiedenisboekjes. Dit deden de volgevreten westerlingen vlak voor hun definitieve ondergang.

Gelukkig gaan we niet stuurloos ten onder. Komende week wordt er een vlotte, frisse, sprankelende club Nederlandse politici gepresenteerd die voor de regering Wilders zonder Wilders gaat spelen. Gevolg: een naar mest stinkend land dat door geen vluchteling gezien wordt. Want die komen er niet meer in. En die blonde Volendamse gaat het zootje leiden. Mooi moment om te vluchten. Maar waarheen? Droomland? Daar bivakkeer ik al jaren.