Nationaal bejaardenleed. De nog altijd krasse Harry Mens dacht heel even dat hij een ontluikende affaire had met de bijna dertig jaar jongere schaatslegende Marianne Timmer met wie hij op een tweedehands vipfeestje was gespot. Het was op zo’n bijeenkomst met een rode loper waar BN’ers uit de keukenkastjesdivisie zich nog heel even belangrijk wanen.

Arme Harry, dacht ik, toen ik later las dat Timmertje zich openlijk van hem gedistantieerd had. Dat deed ze op een party waar Harry en zij allebei radeloos liepen te crashen.

Wanneer grijp je als kinderen in? Op welk moment vertel je papa dat het beter is als hij alleen nog een beetje klaverjast in de recreatiezaal van een zorgcentrum? Een potje jeu de boules op een pleintje kan ook. Maar niet meer op jacht naar jonge vrouwen die hem keihard uitlachen. Sneuer dan sneu.

Maar misschien vindt Harry dat hij het nog makkelijk kan. Dat hij zich zelfverzekerd spiegelt aan zijn collega Joe Biden, die nog een tijdje president van de VS wil blijven.

Dat was een heerlijk spetterend debat deze week. De vonken vlogen uit mijn televisie. Vooral toen Joe Wereldoorlog 4 en 5 door elkaar begon te halen. En het consequent inslikken van de laatste zeven woorden van iedere gehakkelde zin had ook wel iets magisch.

Stel dat Joe inderdaad president blijft, hoe kondigt hij dan over twee jaar de Derde en voor hem Zesde Wereldoorlog aan? Noemt hij Poetin Brezj-nev? Bestelt hij twee babi pangang bij Xi? Wat stuurt hij naar Kim Jong-un als hij hem van de planeet wil vagen? Een stoffer en blik per luchtballon?

Eerlijk gezegd heb ik net zoveel verstand van politiek als Johan Derksen van voetbal, maar dit mag ik toch redelijk onheilspellend noemen? Dat een land met meer dan 300 miljoen inwoners moet kiezen tussen een seniele geriatriepatiënt en een rancuneuze complottheoreticus met de seksuele moraal van een zwerfhond, die bij verlies een gezellige burgeroorlog gaat beginnen. Zijn aanhang kan niet wachten. Hoop dat Rutte als hoogste baas van de NAVO een oogje in het zeil houdt. Ja, ik weet dat dat pas vanaf 1 oktober is. Nu maar hopen dat Mark het dan zelf nog weet. Dat hij nog enige actieve herinnering aan zijn moeizame sollicitatie heeft.

Het door rechts gehate kabinet-Rutte is bijna vertrokken. En wat krijgen we terug? Sowieso ons eigen komische duo: Klever & Faber, de sprankelende dames die het woord ‘omvolking’ heel enthousiast gebruikten, zonder dat ze wisten dat dat ooit een meer dan besmet en donkerbruin begrip was. Ik hoorde die Faber een soort excuus aan de Kamer aanbieden en dacht: moet zij zelf ook niet een of andere inburgeringscursus doen? Dat we haar een beetje uitleggen wat er zoal speelde rond de Tweede Wereldoorlog. En dat we deze wat hoekige Faber een beetje leren waar we in onze taal de klemtonen leggen. Want ze sprak tegen de Kamer zoals die arme Joey Veerman voetbalde tegen de Oostenrijkers.

Over het EK gesproken: we leven nog en we mogen het tegen de Roemenen proberen. Ik denk trouwens dat we Europees kampioen worden. Waarom? Omdat we dinsdag wakker zijn geschud. Nu gaan we er vol in. We gaan voetballen. Dat zijn we tot nu toe namelijk vergeten. Ik vraag me al een tijdje af waarom onze aanvoerder Virgil van Dijk er na iedere wedstrijd altijd precies hetzelfde uitziet als ervoor. De haartjes keurig strak achterover richting dat eigentijdse knotje, verder geen vlekje op het tenue, geen drupje zweet en niet één kluitje modder tussen de noppen. Daarbij altijd dat beheerste commentaar. Afgemeten mediacursuswoorden. Zonder een onvertogen lettergreep. Ik verlang dan zo naar een gehavende Johan Neeskens, een bemodderde Theo Laseroms en twee uitgewoonde broertjes Van de Kerkhof. Bloed, zweet, gips en tranen.

Ik wed dat we gewoon kampioen worden. En dan ga ik bloedgelukkig naar de huldiging met een gezellig jonger ding. Kortom: wie heeft voor mij het nummer van Harry Mens? Of liever nog dat van Timmertje.