Nu is er weer een of andere blinde cowboy die een game ontwikkeld heeft waarbij fatbikers tegen elkaar kunnen racen in het verkeer. En dat terwijl die stille elektrieke bromfietsers dagelijks nogal wat slachtoffers maken. De bedenker van het spel heeft laten weten dat de races niet alleen in de drukte, maar ook op rustige plekken zoals parken gehouden kunnen worden. Het park was de laatste plek waar oudjes zich nog veilig waanden.

Even een roddel; ik hoorde dat sommige spelers van het inmiddels uitgeschakelde Nederlands voetbalelftal tijdens dit EK hun eigen kapper bij zich hadden. Ik weiger dat te geloven. Dit kan niet waar zijn. Een beetje nuchtere bondscoach grijpt dan toch in? Het is een voetbaltoernooi en geen schoonheidswedstrijd? We kappen de tegenstander uit met onze voeten, maar toch niet met onze coiffures? En onnodige haarbanden? Je wordt er geen betere voetballer van. Tenminste niet in het geval van Depay.

Maar het gerucht gaat dus dat er jongens bij waren die langer bij de kapper zaten dan dat ze op het trainingsveld stonden. Bij het komende WK zou het zomaar kunnen dat al die sneue meelopers in de Oranjemars niet alleen vlechtjes hebben, maar ook een haarband. Als ode aan de goddelijke Memphis. Misschien kan Unox dat soort banden regelen.

Bij mij in de buurt liggen twee cafés vlak naast elkaar. Bij allebei werd er afgelopen woensdag naar de halve finale gekeken. Op grote schermen. Alleen hadden ze allebei een andere provider. De ene kroeg zat rechtstreeks op de kabel, terwijl er bij de ander nog een kastje tussen zat. Dat betekende dat het ene terras naar de opbouw van een Engelse aanval keek, terwijl de bal er bij de buren al in lag.

Over kastjes, kabels en seconden gesproken: Joe Biden haalde Zelensky en Poetin door elkaar. Veel erger kan het niet worden. Straks noemt hij zichzelf Donald. Wanneer grijpt er iemand in? Als hij met een haarband in zijn vlechtjes de tuin van het Witte Huis uit komt rijden om op zijn fatbike te gaan racen tegen Trump?

Een vriend vroeg mij of ik Biden op mijn kleinkinderen zou laten passen. Of dat ik hem de sleutel van mijn vakantiehuis zou geven? Of ik mijn boekhouding aan hem zou toevertrouwen? Of hij in mijn auto zou mogen rijden? Mijn antwoord was telkens nee. Die man mag van mij niks. Hij is ziek, zielig en volkomen dement. Mijn vriend lachte: „Dan blijft hij dus gewoon president van de VS!”

Ik denk steeds aan de verloren wedstrijd tegen Engeland. Die had ik al een keer gezien. In 1974. Toen heette de tegenstander West-Duitsland en was het een WK-finale. In dat potje stonden we ook te snel met 1-0 voor, kwam er een discutabele pingel van een niet al te beste scheids en viel er vlak voor tijd een luizig doelpunt.

Kortom: voetbalwedstrijden worden gekopieerd, iconen worden dement en een andere geschiedenis herhaalt zich. Zo treurig om weer te lezen dat de twee leukste theatertjes van Den Haag voor de zoveelste keer in hun leven bedreigd worden. Theater Pepijn en het aloude Diligentia. Echt de leukste tenten van die stad. De gemeente heeft hun geld in het onverzadigbare afvoerputje van de megalomane cultuurbunker Amare gegooid en nu moeten ze dicht.

Ik kan wederom duizend redenen geven waarom kleine theaters open moeten blijven, maar dat heb ik al tien keer gedaan en op een gegeven moment ben je uitgeluld. Of ik zeg het niet goed of men luistert gewoon niet.

En nu ga ik Els Blokker bellen. Die schijnt nog ergens een miljardje te hebben liggen. En voordat haar zoontjes die poen verkwanseld hebben en met een crimineel bordeel en een rare gokschuld thuiskomen, lijkt het me leuker dat we in een Haags theatertje een beetje gaan lachen met dat geld. Grapjes maken over die rare op een kampcommandant lijkende Marjolein Faber, die deze week in een debat geholpen werd door de voorzitter van de Eerste Kamer. Hoe die man heet? Bruijn.