Omdat ik in een milde kerstbui ben wilde ik de Utrechtse voetbalclub Hercules bellen om te vragen of ik hun speler Tim Pieters kan kopen. Ik wilde hem persoonlijk cadeau doen aan de aardige Ajax-trainer John van ’t Schip, die deze jongen vast wel kan gebruiken. Toen ik Ajax belde om te vragen of ze geďnteresseerd waren in mijn kerstpresentje kreeg ik te horen dat de directie in spoedvergadering bijeen was met de Raad van Commissarissen. Ze bespraken of ze mee zouden gaan doen aan de binnenkort op te richten Super League. Ik vroeg aan de mevrouw die mij te woord stond of er bij de club nog sprake was van enige realiteitszin. Zij moest eerlijk gezegd ook lachen om de belabberde situatie, maar ze verlangde niet naar vroeger. Tien dickpics per week van die Veluwse tuinkabouter was in die glorietijd geen pretje. Dan maar een wat legere prijzenkast. Ik zou worden teruggebeld.

Uurtje later belde de Chief Sports Officer van Ajax. Maurits Hendriks dus. Over welke speler het ging? Tim Pieters? Die kende hij niet. Hij keek in zijn computer, maar Pieters stond niet in zijn database en dat was wel belangrijk. Dat hij precies wist hoeveel doelpunten Tim had gemaakt, hoeveel assists hij had gegeven, het aantal corners dat hij had genomen, hoeveel ingooien plus het aantal kopballen en of de man een beetje serieus trainde. Anders zou hij zijn maatje Sven Mislintat wel even bellen. Die was wel weg bij de club, maar die had een veel uitgebreidere lijst met bruikbare spelers.

Ik legde aan Hendriks uit dat Tim bij niemand bekend is, maar dat hij onlangs twee doelpunten in een belangrijke bekerwedstrijd heeft gemaakt. Een van die twee goaltjes was een zinderend afstandsschot dat inmiddels de wereld overgaat. Maurits wilde weten of die twee doelpunten tegen een sterke tegenstander waren gemaakt. Nee, niet echt een topclub. Een elftal waar op dit moment iedereen van kan winnen. Verder vertelde ik Maurits dat die Tim gewoon een gezellige Utrechtse corpsbal is die afgelopen weekend nog zeven stukken in zijn kraag had gezopen. En dat hij redelijk ‘brak’ het veld betrad. Omdat Hendriks uit de gezellige hockeywereld komt dacht ik dat hij wel begrip voor Pieters zou hebben. En niet alleen begrip, maar ook respect. Maurits vertelde dat hij inmiddels een stuk professioneler denkt. Geen tijd meer voor gezelligheid. Ik vroeg hem op de valreep hoe het met de spelers-
bus van Ajax was gegaan. Met dertig kilometer per uur de hoofdstad binnen slakken na zo’n gęnant verloren potje lijkt me geen pretje. Misschien moet hij bij Femke Halsema dispensatie aanvragen. Dat de spelersbus als enige gewoon vijftig mag rijden. Misschien wel honderd. Toen hing hij boos op.

Iets later belde mijn beste vriend. We lachten om de teloorgang van Ajax en kregen het al snel over zijn kerstdiner waar hij nogal tegenop ziet. Hij heeft twee zwagers die uit onvrede over het domme Dilan-gansje van de VVD zijn overgestapt naar extreemrechts. Hij snapt dat je ver van die buikspreekpop Yesilgöz wil blijven, maar deze overstap is in de liberale ogen van mijn vriend iets te gortig. Hij vroeg zich af of het een goed idee is om die twee bierbuiken met een Hitlergroet ‘smakelijk eten’ te wensen. Of zal dat de vredige kerststemming bederven? Hij had ook zin om binnen de kerstgedachte zijn verhaal te houden over alle familieleden die in de Tweede Wereldoorlog gevlucht waren voor de Duitsers. Als die nergens onderdak hadden gevonden dan waren ze vermoord. En dan was de helft van deze tafel er niet geweest. Hij was ook van plan om iets over de oorlog in Gaza te zeggen. Hij is niet voor Israël, ook niet voor Gaza, maar voor vrede. Niks meer en niks minder. Mijn vriend lachte: “Het wordt dus een risicodinertje”.

Ik vrees dat hij na het voorgerecht mag vertrekken. Maar bij ons in de herberg in die vermaledijde grachtengordel is er dan wel een plekje voor hem.

Zijn reactie?

“Tot maandag”.